Enar Oddur Kristjánsson, Drengur.

 

Um fáa menn er hægt að segja með algerri vissu, að beri sæmdarheitið Drengur.

Einar Oddur var einn þeirra.  Harmafregnin barst mér í sumarbústaðinn fljótlega eftir lát hans.  Það varð allt í einu ekki eins gott að njóta Sólarinnar, mér fannst dimma og kólna.

Við kynntumst fyrir Vestan, þegar ég var Tálknafjarðaríhald og hann mætti fyrir Flateyringana á fundi Sjálfstæðisflokksins í héraði.  Sá strax, að þarna fór heilsteyptur maður og horskur.  Hann fylgdi sínum vinum fast og vann að framgangi þeirra sem hann mátti.  Þorvaldur Garðar var þá í öðru sæti fyrir okkur í Vestfjarðakjördæmi og engan átti hann öflugri stuðningsmann en Einar Odd.  Við flokksmenn sáum hvern mann Einar hafði að geyma og vildum hann í forystu en hann tók því fjarri, það væri svo margt annað að gera.

Hans hreina og beina framganga í samvinnu við Verkalýðsfélögin og samtök þeirra segja svo margt um Einar.  Erkiíhald eins og hann, átti sér auðvitað trygga vini í Verkalýðshreyfingunni, hvað annað?  Honum var treystandi og hann var vakinn og sofinn í baráttu sinni fyrir bættum hag ALLRA en til þess, að svo mætti verða, þurftu menn að gera rétt og kljúfa ekki friðinn.

Ég veit ekki hvernig við þessir íhaldsmenn af gamla skólanum getum nú litið.  Það verður langt þangað til, annar viðlíka kemur. 

Einar heilsaði mér og kvaddi með sinni einstöku næmni og þekkingu á mannsandanum, á hverjar eindir við minntum hvern annan reglulega, með orðinu ljúfur eða ljúflurinn. 

 

Því kveð ég hann nú, þar sem tunga hans er nú til trés metin,  farðu í friði,- LJÚFUR,- uppskeran bíður eftir trúfast dagsverk.

Með miklum og sárum söknuði.

 

Miðbæjaríhaldið

Athugasemdir

[Ingibjörg Friðriksdóttir, 16.7.2007 kl. 18:48]

Einar Odd, virti ég mest fyrir að stríða flokksforusunni.  Hann var litríkur og náði til flestra. Blessuð sé minning hans.