Um orðanotkun.

 Ég veit ekki um aðra en mér mislíkar röng notkun orða.

Nú gerðist það, að örvinglaður maður vó annann með skotvopni.

Fór að vísu af vetvangi og stytti sér aldur með sama vopni.  Áður hafði hann skrifað bréf, merkt Lögreglunni, hvar hann lýsti vígi þessu á hendur sér.

Þar með er ekki hægt að nefna hann morðingja, heldur manndrápara, Mannsbana eða eitthvað í þá veru.

Morð er ekki framið, öðruvísi en að menn FELI verknaðinn.  SÖgnin að myrða þýðir einfaldlega að fela, í fornu máli. 

Verknaðurinne r svipaður, að svifta einhvern lífi en með orðinu morðingi, gefa menn til kynna, að viðkomandi hafi viljað fela verknaðinn og komast upp með hann og halda lífi sínu. 

Slíkur verknaður er enn ljótari en að svifta annann lífi.  Sýnir nefnilega heigulshátt.  Síðan er auðvitað hægt að rökræða óendanlega, um hvaða notkun sé ,,búið að öðlast þegnrétt ímálinu".

Litbrigði okkar tungumáls er svo mörg, að við ættum ekki að rýra það, með því, að hætta að greina á milli blæbrigðana. 

RUV var engu betri en hinir fjölmiðlarnir og ef eitthvað var, líklega kom þá Bylgjan best út, þar sem þar á bæ, var talað um árásarmanninn en ekki morðingjann í flestum umfjöllununum á þeirri stöð.

 

Líklega er ég hér, að berja hausnum við stein, eins og svo oft en vildi samt, að þetta færi út á vefinn.

Með hluttekningu til allra sem málið varðar, því þarna er mikill harmleikur á ferðinni og ótalmörg sár, sem verða sár, lengi.

 

Miðbæjaríhaldið

Athugasemdir

[Þorsteinn Siglaugsson, 30.7.2007 kl. 09:35]

Þetta lítur út fyrir að vera víg, fremur en morð. Samt er spurning hvort öll skilyrði eru uppfyllt. Er nóg að vega mann og gangast við verknaðinum til að um víg sé að ræða, eða þarf ekki vegandi að vera lífs þegar hann gengst við verknaðinum og taka afleiðingunum lögum samkvæmt?

[Bjarni Kjartansson, 30.7.2007 kl. 11:01]

Manndrápari mun vera réttnefni, ef miðað er við þá hefð sem hér var í aldaraðir.

Hitt væri réttnefni, hefði hann farið niður á stöð, eða á annann opinberan stað og lýst víginu á hendur sér.

Það hfur svosem gerst, til dæmis við komu fyrstu þotunnar til landsins, sem menn muna gjörla.  Í það minnsta menn á mínum aldri.

Miðbæjaríhaldið